На сьвеце горад ёсьць адзіны –
Там адпачыць заўжды магу, —
То Полацак прыгожы, дзіўны,
Дзе нарадзіўся і жыву,
Дзе маці ў школцы выкладае,
Там адпачыць заўжды магу, —
То Полацак прыгожы, дзіўны,
Дзе нарадзіўся і жыву,
Дзе маці ў школцы выкладае,
А бацька зерне прадае,
Дзе вока годна назірае
Мясьціны родныя мае.
Заўсёды ветразі луналі
Тут на купецкіх караблях,
І дзетак людзі гадавалі,
Зямлю аралі на палях.
Нямала і цярпець прыйшлося
Нашчадкам слаўных крывічоў,
Калі ў іх землі ўварвалося
Раптоўна войска крыжакоў –
І пачало яно адразу
Будынкі, храмы руйнаваць,
Наносіць воінам паразу,
Дзяўчын прыгожых гвалтаваць.
Аднак Валодша – князь адважны –
Радзіму мужна бараніў!
Заўсёды меў ён выгляд важны,
А родны Полацак любіў,
Як і зямлю сва сьвятую…
Калі крыжак сюды прыйшоў,
Валодша ўзяў у рукі зброю –
Змагацца з ворагам пайшоў.
І біўся князь заўжды зацята –
На крыжакоў наводзіў жах
Мячом бліскучым, звонам латаў
З надзеяй, зь верай у вачах!
Але спынілася заўчасна
Яго выдатнае жыцьцё –
Атруцілі Валодшу (Ясна,
Чыё злачынства тут усё!)…
Аднак жыве ў сэрцы памяць
Аб слаўных полацкіх князях –
І ёй ніколі не растаяць,
Не растварыцца ў вяках!..
2014-ы год, Менск
