Вось-вось надыдзе адвячорак,
Ахутае ўсё імглой.
У небе карагоды зорак
Вартуюць зноў зямны спакой.
У гэтым казачным стварэнні
Ахутае ўсё імглой.
У небе карагоды зорак
Вартуюць зноў зямны спакой.
У гэтым казачным стварэнні
Збяру я хараство нябёс.
Паслухаю ў захапленні
Шэпт тых танюсенькіх бяроз.
Убачу ,як зямля ў дрымоце
Наткала белых туманоў,
Залёгшы потым у адзіноце
У царства дзіўных светлых сноў.
А цёплы вечар дагарае,
Плыве ў стоме над зямлёй.
У абдымках цемры замірае,
Спавіты соннай цішынёй.
І так усё на цуд падобна
У маўклівай велічнай цішы.
Я адчуваю,як мне добра
І як утульна на душы.
Спакоем вечара сагрэта,
Акіну позіркам зямлю.
І зразумею, што ўсё гэта
Даўно і моцна я люблю.
