Ёсць прывольныя прасторы,
дзе жыцця ракой бяжыць.
Ёсць пали,так сама горы,
векавы там снег ляжыць.
Бачыу я пяски пустыни,
непраходны…Ёсць прывольныя прасторы,
дзе жыцця ракой бяжыць.
Ёсць пали,так сама горы,
векавы там снег ляжыць.
Бачыу я пяски пустыни,
непраходны край лясоу,
но радней маей краины
я, пакуль што, не знайшоу.
Дак чаму ж ты мне так милы
в Беларуси той куток?
Бо там продки мае жыли,
вось чаму,родны браток.
Шмат лихой бяды цярпели,
перажыли жах вайны,
цяжка была,но зумели
зберагчы свой кут яны.
Бог жа литасцю вяликай
хараниу их цяжки лёс,
ты была краинай цихай,
хоць пралила многа слёз.
Там прайшло маё дзяцинства,
там цану жыцця пазнау,
з пущай я там падружыуся,
кали ягады збирау.
Шкада-жыцця праляцела,
як бы бачыу нейки сон,
и душа зноу захацела
каб пачуць дзяцинства звон.
Тольки ужо таму не збыцца,
на радзиме мне не быць,
смерць у вочы мне глядзицца.
цела усё маё балиць.
Но аб гэтым не кручынюсь,
Бог мне у небе дом прыпас,
зямлю хоч-не хоч пакину
хутка прыдзе гэты час.
А табе,мая радзима
дай Бог сил,каб ты жыла
маткай добрай дзецям была,
шляхам верным у неба йшла.
