З амбіцый ляснуцца аб глебу,
што павячэраць перад сном.
Ляцець Ікарам можна ў неба,
але вышэй…. Вышэй палон.
Там вечар ёсць, але ля сонцу.
што павячэраць перад сном.
Ляцець Ікарам можна ў неба,
але вышэй…. Вышэй палон.
Там вечар ёсць, але ля сонцу.
Вячэрай.
Хочаш?
Ля яго?
Як будзе тлушчу надта звонку,
дык не адразу будзе сон.
Але ў Ікары з розных Грэцый
спрабуюць скокаць столькі пнёў,
што з іх карчоў і глей той злезе,
а ўжо тарфянік, — з першых слоў.
Паміж Ікарамі, казалі
кабеты з дахам і нагой,
звычайна суха. І без жалю
ядуць вячэру, ўсю што ёсць.
Знутры праз смагу прагі прагі
звычайна робіцца патоп.
Там і знікае тлушч з крыламі, —
у пекле д\’байных, да палёхк.
Пасля не будзе ўжо вячэры.
З Ікараў попелам той шлях,
што мо й вядзе да зорак з неба,
але завецца ноччу ў нас.
Той попел маецца ў мядзьведзяў,
падчас зімовых, дробных дзён.
Яшчэ ў слупах, дарожак ведаў.
Такіх як мой,
напрыклад…
Стой!
